Bugün itibariyle 30’lu yaşlara Besmele çekmiş, evli, 1 çocuklu bir babayım. Aslen Trabzonlu, doğma büyüme Sapancalıyım. Tam 15 yıldır da İstanbul’da ikamet ediyorum. Okumak için gelip, iş, aş, eş derken sonradan İstanbullu olanlardayım. Kuran kursunda okumak için geldim İstanbul’a ve mezun olduktan bugüne kadar da aralıksız medya işleriyle ilgileniyorum. Evvel bir Youtube kanalında başladım iş hayatıma, akabinde Akit TV’de 1,5 yıl muhabir – editör olarak vazife aldım. Daha sonrasında ise İHH İnsani Yardım Vakfı’nın genel merkez Medya ve Toplumsal Medya Birimi’nde tam 7,5 yıl sürecek profesyonel bir çalışma hayatım oldu. Tabi burası İHH olunca, yalnızca medyayı değil, biraz dünyayı biraz da kurumsal hayatı daha fazla deneyimlemek nasip oldu. 30’a yakın afet, kriz, savaş coğrafyasında bilfiil gazetecilik faaliyetleri gerçekleştirmiş olmak, önemli bir tecrübe kazanmama neden oldu. Bu manada birçokları üzere benim için de büyük bir okul olmuştur diyebilirim İHH Medya Ünitesi. Ve bugün, kendi kurduğu ticari iştiraki olan Saye Medya, Toplumsal Medya ve Reklam Ajansı’nda firmalara, vakıflara, kurumlara hizmet üreten bir medya personeliyim. Gazetecilik, bağlantı işi. Kesimi, meslek büyüklerini tanımak, onların tecrübelerinden istifade edebilmek değerli. Bunu sağlayabilmek için de uzun yıllardır Bağlantı Platformu’nun çatısı altında, meslek büyüklerimizin deneyimlerinden istifade etmeye çalışan ve hala kendini “Gazeteci Adayı” olarak gören bir kardeşinizim.
Hoca olmayı, bildiğim ve öğrendiğim doğruları insanlara aktarabilmek için hayal etmiş ve bu nedenle hafızlık yapmak üzere İstanbul Bayrampaşa Yeşil Cami Kuran Kursu’na gelmiştim. Yıl 2009. O devirlerde tabi internet kafeler çok daha yaygın kullanılıyordu ve biz de hafta sonları elimizdeki harçlıklarla buralara gidip hevesimizi alıyorduk.
Bir gün gittiğimiz kafede sinemalar klasöründe “İslami” diye bir belge vardı. Ben de merak edip içine girdiğimde “Timurtaş Hoca” diye bir isim gördüm. İsmi de enteresan geldiği için açıp baktığımda kürsüleri titreten bir adamla karşı karşıya kaldım. Sonra bu, onun vaazlarını CD’ye kaydedip, kurstaki bilgisayarda bilinmeyen gizli onun sohbetlerini dinlemeye kadar gitti. Bâtın oldu bu zira hafızlık, bilindiği üzere yeterli odaklanıldığında yapılabilecek bir şey. Bu nedenle hafızlık dışında bir şeye doğal olarak pek müsaade edilmiyordu. Dinledikçe fark ettim ki merhum hocaefendi, İslam dedi diye, Allah dedi diye bedel ödemiş biri. Hem de ne bedeller… Ve bu bedeli ona ödeten şey, koca koca savcılar, yargıçlar değil bir gazete! Bir gazeteci, onun hakkında “Susturun Şu Kara Sesi!” diye bir haber yapıyor minik bir köşede, bunu kanıt kabul eden yargı harekete geçiyor ve türlü azapların yaşandığı bir zindan süreci başlıyor. Bu tablo, ağırıma gitmekle birlikte bana bir şeyi de öğretti aslında. “Zehrin panzehri hemcinsinden olur” mukabilince dedim ki bu nizam tahminen kaç yıl daha bu türlü gidecek, kim bilir? O halde biz de mazlumun, garibin, sahipsiz kalmışın sesine ses verebilmek için ve hatta en başta belirttiğim “Doğru bildiklerimizi aktarabilmek için” imam olmak yerine gazeteci olalım.
Bir köye gidip, caminin dernek lideriyle didişeceğime ya da cemaati olup olmadığını bilmediğim bir kasabada bir şeyler yapmaya çalışacağıma gazeteci olurum, her halükârda çok daha fazla beşere sesimi duyurabilirim. Ve gerçekten o denli de oldu hamd olsun. 30 yaşıma girdiğim şu sıralarda 18 yaşından bu yana bir biçimde gazetecilik faaliyetlerinin içinde olduğumu hatırlarsak tam 12 yılı devirmiş oluyorum bu bölümde. Yazdığım metinleri, çektiğim fotoğrafları, hazırladığım belgesel ya da haberleri milyonlarca insan ya izledi ya okudu ya da bir halde onlara bu ulaştı. Başımda kurduğum duruma hala da tam ulaşmış sayılmam. Timurtaş Hocaefendi’den yola çıkarak geldiğim bu noktada, daha tahminen de çok yiyecek fırın ekmeğimiz var. Bu da tecrübe, ne yaptığının sahiden farkında olma ve tükenmek bilmeyen bir azimle mümkün. Zati onun çabasındayız şu anda da.
Tabi yıllar sonra Allah, Timurtaş Hoca için de suya sabuna dokunur işler yapmayı da nasip etti hamd olsun. Evvel bir TV haberinde onun anısını yad etmek, sonrasında ise İHH’nın Youtube Kanalı’nda milyonlarca izlemeye ulaşan bir belgeseli çekmek nasip oldu. Şu an bile kanalda en çok izlenen içerik o. Görüntünün altında şu yorumu yapabilmiştim en son: “Mesleğe niyet edişimin 10. yılında, mesleğe niyet etmeme sebep olan adamın öyküsünü, takım arkadaşlarımızla birlikte yayımlamak nasip oldu. Çekilen hiçbir acıyı dindirmeyecektir bu “belgesel” bundan eminim ama şu var ki medyatik yollarla eziyet edilen adama yeniden bu yollardan hakkının teslim edilmesi gerekiyordu. Pekala bu yapılan, bu emeli karşılar mı? Onu, onun vaaz kasetleriyle büyüyenler ve izleyici takdir edecek…”
Yeşil Cami deyince az çok toplulukta olan herkesin aklına gelecek birinci isim Merhum Abdullah Ustaosmanoğlu Hocaefendi’dir. Biz Abdullah Hocamızın son periyotlarına yetiştik. “Son talebeleri biziz” desem, palavra olmaz. 2009 – 2013 yılları ortasında kurstaydım ben. Hocamızın da ömrü hayatındaki yaşlılık alametlerinin çabucak öncesine tekabül ediyor bu vakit aralığı esasen. Almasını bilene hocamız nitekim bir deryaydı. Kursun kurucusu ve tüm işin başındaydı.
Onun siyasi problemlerdeki şuur seviyesi, toplumsal olaylara karşı ilgisi bize geniş ufuklar açıyordu. Herkesin bir “Son Osmanlısı” vardır. Benimki de oydu sahiden. Cuma cüzlerimiz olurdu mesela, yarım asırdır bu gelenek daima devam etmiş. Burada bizden pusula yazmamızı isterdi. Kimi, “Yengem hasta ona da dua edin”; kimi, “Kardeşim doğdu dua bekleriz” gibisinden yazılar muharrir hocamız da bunları büyük bir dikkatle okur, 350 – 400 hafızın okuduğu hatim dualarına onları da katardı. Mavi Marmara’nın yola çıkacağını, başörtüsüne özgürlük geleceğini vs biz daima o devirlerde ondan işittik. Başörtüsüne özgürlük gelsin diye bir pusula verdiğimi hatırlıyorum ben mesela. Hocamızda bunu taltif etmişti, “İşte bu türlü hususlarda da sizlerden dua talepleri gelmesi lazım” falan diye. Bu cüzlerde hocamız daima sorardı, “İnsanı kim yetiştirir?” diye. Biz; hocası, annesi, babası üzere karşılıklar verir ve yanılırdık. Hocamız, “İnsanı kendisi yetiştirir” der ve bize hakikaten lakin nitekim büyük dersler verirdi bu üzere sohbetleriyle.
Bunların birinde ya da birkaçında tekrar bizi heyecana getirmek, azmimizi artırmak için “Bakın bu Osmanlı atasözünü âlâ belleyin” diye not düşüp şu sözleri kurmuştu:
İfadenin ikinci kısmı ayet, Necm 39. Yekünde şunu söz ediyor bu cümle: “Çalışmak, uğraş etmek evet güçtür, zordur lakin sonuç itibariyle de insan için lakin çalıştığının karşılığı vardır!” Bu söz beni hayli etkiliyordu üstteki öbür telaffuzuyla birlikte. Ve gel vakit git vakit bir ofis açıp, isim lazım gelince eşimle birlikte dedik ki ismi “Saye Medya” olsun. Bizim misyon ve vizyonumuza da uygun. Tek sermayemiz çalışmak ve uğraş etmekti zira. Hem yarın çalışanlarımıza da bir örneklik teşkil eder diye o denli düşündük. “Devrilmesi pek yakındır köksüzün” der bir şair. Alelade bir isim yerine bu türlü esaslı bir öyküsü olan bir sorundan ilhamla bu ismi tercih edebilmiş olmak bir hamd vesilesidir bizim için.
Gazetecilik, bence havasını biraz da aşağı üst tüm sorunlara dair vukufiyeti oluşundan alıyor. Yani bizim toplumda, “O hususa dair benim hiçbir fikrim yok” diyen gazeteciyi çok makul karşılanmaz. Bu da, her gazeteci adayını, daha çok okumaya, araştırmaya, sıkıntıların künhüne vakıf olmaya iter. E bunun üzerine bir de ışıklar, kameralar, seyahatler eklenince evet bence de havalı bir meslek. Lakin her hoşun olduğu üzere onun da kendi içinde zorlukları, patikaları var. Bu yokuşları aşabilenler aslında insanları bu mesleğe heves ettiriyor. Yoksa o patikadan bir ömür çıkamayanlar da var mesela. Ve bunların hiçbirinin öyküsü, anlattıkları kimsenin umurunda olmuyor ne yazık ki. Halbuki her işin tabiatında olduğu üzere herkes bu başarıyı gösterebilecek diye bir şey yok. Dolayısı ile bu şuurla yola çıkmak bir gazeteci adayı için bence olmazsa olmaz bir bakış açısı olmalı. Yalnızca başarmaya odaklanıldığında ya da yalnızca tepeye heves edildiğinde, bunun bir altı sizi tatmin edemiyor. Ve meslekten uzaklaşma baş gösteriyor. Ayakları yere basan hayallerden bahsediyorum aslında burada. Evet, hayallerimiz, amaçlarımız olmalı. Lakin bunlar gerçekçi amaçlar olmalı ve doruğa adım adım gidilebileceğinin şuuruyla hareket edilmeli. Aksi takdirde saman alevine dönüşebiliyor epey heves ve bu da zayi olunmuş bir kıssaya evirilebiliyor.
Eskiden hocalarımız, “Sevdiğiniz mesleği tercih edin” telkininde bulunurlardı. “Edebiyat yapıyor bu hoca!” diye geçirirdim içimden. Halbuki artık utanıyorum bu niyetimden. Hele de bizim meslek zira hevessiz, sevgisiz, tutkusuz yapılabilecek bir iş değil. Yalnızca derdiniz geçim derdi ise şayet, asla girilmemeli bu yola. Zira dediğim o patikayı aşana kadar -ki aşamamak da var kaderde- çok da makul sayılara ulaşamıyorsunuz ne yazık ki Türkiye Gazeteciliğinde. Ve bunun bizim mahallesi, karşı mahallesi de yok. Piyasası ne yazık ki bu türlü oluşmuş en başından beri. Bu durumda tahminen 3 yıl, tahminen 5 yıl, tahminen de 10 yıl o patikada debelenecek yeni heves eden bir genç. Buna hazırsa hiç durmasın, yarından tezi yok ilan kovalamaya başlasın. Lakin yok “Ben bu kadar yılı boşuna mı okudum, bu sayı için miydi?” diye düşünüyorsa da klasik mantıkla memur olabilmenin yollarına baksın.
“Bir demeden iki olmaz” diye bir ömür öğüt vermiştir annem bana daima. Çok kolay lakin bir o kadar da hakikatli bir söylemdir bu. İşte ben, şu röportajı verebilecek noktadayım bugün hamd olsun ve bu tahminen de evet havalı. Ancak bu röportajı benim hangi zorluklarla verebildiğimi, rutin yoğunluğun ortasında gecenin hangi yarısında kalkıp klavyenin tuşlarını dövebildiğimi kimse düşünmez. Başardığına inandıkları ayrıca insanların hayatlarına baksınlar mesela. Toplumsal medya ile bu pek mümkün. Adam bir gün yurt dışında konferansta öbür gün doğuda haber peşinde öteki gün stüdyoda çekimde. Sonuçta bu başaran insanların da bir aile hayatı, akrabaları, arkadaşları var. Lakin onlar hala bedel ödemeye devam ediyorken, yola yeni çıkan birinin bedelsiz bir şeylere talip olması pek gerçekçi bir heves değil. Bedel ödemeye talip olanları, meydana alalım lütfen. (Gülüyor…)
Zor ne kelime! Az bile kalır… Ancak burada şimdi başarılmış pek de bir şey yok bence. En fazla, “Bir şeyler olacak galiba” izlenimi uyandırabilmişizdir tahminen. Bugün biz, Saye Medya olarak daha lakin 12 kişilik bir ajansa dönüşebildik. Şu sıralar bu sayısı 15’e çıkarabilmenin uğraşındayız, mülakatlar vs. Halbuki benim gayelerime nazaran şu an en az 20 bireye çıkmış ve bugün 21. kişiyi takıma dahil etmenin yarışını veriyor olmalıydık. Ve biz bugün, yalnızca dışarıya hizmet veren bir ajansız. Bu benim arzuladığım bir tablo değil. Biz, birebir vakitte bir medya üretim merkezi de olmalıyız. Kendi mecrası olan, kendi kelamını söyleyebilen bir medya kurumundan bahsediyorum. Bunun için de daha döşememiz gereken çok taş var.
Evet, topluluğumuzun büyükçe bir ajans muhtaçlığı var. Bugüne kadar hizmet verdiğimiz müşterilerimizin birçoğu bizden evvel de haliyle hizmet almış birilerinden. Ve bu hizmeti aldıkları yerler, ekseriyetle aldığı parayı şöyle bu türlü masalarda tüketmiş ve tahminen de ekmek yediği yerin bedellerine, kutsallarına söverek bu paraları kazanmış. Biz bu tarafıyla kendi mahallemizdeki şu kadarlık gereksinimi karşılayabiliyor olmaktan dolayı onur duyuyoruz hali hazırda. Lakin dediğim üzere iş, yalnızca bu değil. Bizim Gazze’de yaşananlara, bizim Suriye’de bir insan mezbahanesine dönüşen hapishanelere dair de söyleyeceklerimiz var, olmalı. Ve bu kelamlar, o müstekbirlerin kulaklarına kadar da gidebilmeli. “Tavşan dağa küsmüş, dağın haberi olmamış” üzere bir bakış açısını bir Müslüman medyacı olarak kabul edebilmemiz, bununla yetinebilmemiz mümkün değil. Dolayısı ile dediğim üzere şimdi başardık demek çok sıkıntı.
Şu güne kadar yaptıklarımız mesela daima Türkçe içeriklerdi. Ve hayalini kurduklarımız da daima Türkçe tahminen de şu an. Ancak bunun Arapçası, İngilizcesi, Farsçası, Fransızcası, Balkan lisanları ve ötesi var. Yaptığınız Türkçe içeriği, salt çeviri yoluyla öbür lisana aktarmaktan bahsetmiyorum. Bizatihi o yabancı lisanın kendisinde ayrıyeten orjinal içeriklerin üretilebildiği bir tezgahtan bahsediyorum. Buradan bakıldığında buna daha çok yolumuz var üzere duruyor. Fakat hayal kurmak, ve evet ayakları da yere basan hayaller kurmak parayla değil. Niyetimizi aldık, çabamızı geceli gündüzlü veriyoruz, o halde gerisi ya nasip…
“Savaş bölgelerinde, kriz coğrafyalarında habercilik yapıyoruz. Hayati riskimiz var” diye klasikleşen bir telaffuzla karşılık vermeyeceğim bu soruya. Zira biz bahta inanmış insanlarız. 2015’li yıllarda Türkiye’nin birçok noktasında bombalar patlarken metroların boşaldığı günleri hatırlıyorum mesela. Beni hiç etkilememişti bu durum. “Varsa yazgıda, nasipte vefat, o seni bir metro turnikesinde de bulur, işte Somali’nin şu sokağında da bulur” diyordum zira. Dolayısı ile evet, Suriye’de ağır bombardımanın olduğu günlerde, Halep’in o acı tahliyesinde biz oradaydık, Afganistan’da ihtilal olduğunun çabucak ardından biz Türkiye’den bölgeye giden birinci ekipteydik, Lübnan’da patlamada, iç savaşın devam ettiği Libya’da, Yemen’de de bulunduk. Lakin inanın bu anların her birinde kendimi çok daha özgür hissetmişimdir. Vefatla burun buruna gelmek, insanı niyeyse daha özgür hissettiriyor. Ulvi bir gaye ile orada bulunuyor olmanın hazzı da olabilir bu tahminen de bilemiyorum. Sonuçta bu, mesleğini seven biri için keyifli bir an bence.
Ama tüm bu süreçlerde meskenden, vatandan uzak kalmak diye de bir durum var mesela. Ki bence en zoru bu. Evlatsınız, eşsiniz, babasınız vs. Her birine karşı sorumluluklarınız var. Lakin bir yandan mesleğinizi de seviyorsunuz. Bu ikisi ortasındaki o ince dengeyi tutturabilmek maharet istiyor. O denli bir şey ki bu, mesken de haklı sen de haklısın. Buna bir de memleket hasreti eklenince zorluk artabiliyor. Burada eskileri düşününce bu bir utanma hissine da dönüşebiliyor. Düşünün ki biz 10 günlük şu çağdaş imkanlarla seyahate çıkmakta zorlanırken onlar geri dönülmez yollara düşüp bu vatanı, bu memleketi bize miras bıraktılar. Emekleri sahiden büyük, hakları ödenmez asla. Allah onlardan razı olsun, bize de onlardaki aşktan bir damla da olsa nasip etsin inşallah.
Bu röportajı, onların da okuyacağı şuuruyla vermeye çalışıyorum. Lakin problem röportaj da değil. Ben bu konuşmaların bir birçoklarını aslında haftalık rutin toplantılarımızda orta ara hatırlatıyorum. O yüzden de başım rahat ve burada çarçabuk kurabiliyorum bu cümleleri. İsmini vererek anlatmaya çalıştığım şeyi mecrasından saptırmak istemem. Lakin tüm Türkiye’nin tanıdığı ve bugün vefat etmiş olan bir gazeteci var. Gazeteciliği ne kadar güzelse ekran önündeki performansı o kadar berbattı mesela bu kişinin. Ancak bu adam bir ekoldür, üzerine kimse tartışma bile açmaya yürek edemez. Nereden alır pekala ölmüş olmasına karşın bu gücü? Benim burada gördüğüm tablo çok net: Yetiştirdiği gazetecilerden! Bizim mahallenin en çok uğraştığı, iftiralarına maruz kaldığı, palavra haberleriyle çaba etmek zorunda kaldığı gazetecilerin birçoğu bu bahsini ettiğim adamın eseridir. O yetiştirmiştir hepsini. Ya da bir biçimde dokunmuştur, hocasının hocasıdır. Bizim cenaha döndüğümüzde ise bu türlü bir bireyden bahsetmek şöyle dursun ne yazık ki pek esame bile okuyamıyoruz. Evet kendi çapında birçok büyüklerimiz var meslekte büyük eserler ortaya koymuşlar, koymaya da devam ediyorlar. Lakin burada asıl mevzu kaçırılıyor güya. Gerçek eser, tıpkı o karşı mahallenin hocasının yaptığı üzere olan bence: Adam yetiştirmek! Bizde bu ne yazık ki şu yahut bu nedenle pek başarılamamış. Şöyle geriye dönüp baktığımızda bir kıyasa girebileceğimiz 2. bir ismi bulamıyoruz. Varda ben bilmiyorsam, okuyuculardan rica edelim “Şu kişinin hakkına girmeyin” desinler bize. Evet, hali hazırda bu türlü emek verenler yok değil, var. Lakin şimdi demlenmiş bir çay yok. Bundan bahsediyorum.
Acizane benim Saye Medya’da yapmak istediğim, kurguladığım nizam de biraz böylesi bir hayalin eseri aslında. Evet bu gençler, bu şirketin ileride yöneticileri olsunlar lakin öte yandan kendi mecralarında hatırı sayılır birer gazeteciye, içerik üreticisine de dönüşebilsinler. Ben bunu dilek ediyor ve bunun çabasını veriyorum. Ne kadarı, nereye kadar nasip olur onu vakit gösterir. Ancak kurduğumuz ufuk bu türlü bir ufuk. Usta – çırak münasebeti kurmadan pek yapılabilecek bir meslek değil bizimkisi. Evet, hem bunun çabasını verelim hem de ötelerden duyulacak beğenilen bir seda bırakabilelim, gayemiz bu.
Tabi burada bahsettiklerim tahminen bizi ilgilendiren tarafı. Bunun bir de çalışanı ilgilendiren kısmı var. Emeksiz, zahmetsiz, fedakarlık yapmadan bir şeyleri başarabilmek mümkün değil. Bunlar olmadan başarılan şeyler de temelinde pek bir muvaffakiyet değil. İsmine nasip diyelim onun ya da baht diyelim, fark etmez. Lakin kişiyi güçlü kılan şeyin, uğraş olduğunu da unutmadan yol haritamızı belirleyelim. Acizane hem bugünkü çalışanlarıma, hem de tahminen yarın yolumuzun kesişeceği insanlara verebileceğim en büyük tavsiye – rica bu olur.
Saye Medya’yı geçen yıl bu vakitlerde, Şubat’ta kurduk. Ve piyasada kabul görenin tersine, yalnızca erkeklerle çalışmanın daha verimli olacağını düşünerek bu ofisi açtık. Lakin öbür yanda da bir deneyim var. Hanımların da burada biriken bir deneyimi, hevesi, uğraşı var. Hele de Müslüman bir hanımefendinin çok daha rahat yapabileceği az mesleklerden biridir bence medya. Lakin düzgün kurgulandığında tabi ki. Biz de bu fikirle geçen yılın Nisan’ında 2. ofisi, hanım ofisi olarak dizayn ettik ve oradaki tecrübeyi de, hanım dokunuşunu da bu uğraşa dahil edelim istedik.
Bu yalnızca deneyim taliplisi olmak da değildi aslında, yani piyasanın da buna muhtaçlığı vardı, ben bunu da görerek bu kurguyu yaptım. Hanım ablalarımızın bir hafızlık icazet merasimini düşünün mesela. Bunu, gidip erkek ofisinin çekmesi kadar garip bir durum yok. Birçok vakit da bu nedenle tercih edilemiyor. Ama bizdeki hanım ofisi, piyasadaki bu türlü bir açığı da kapatmaya matuf bir maksatla kurulmuş oldu. Ve bu niyeti biz hayata geçirdik. Karşılık da buldu bu gaye, yani işin asıl yüklenicisi bizden çok daha büyük ajanslar oldu mesela. Ama hanım uzunluğunda bizi devreye soktular, biz hizmet vermiş olduk. Bu tabi, kartopu misali yuvarlandıkça artacak ve devam edecektir diye ümit ediyoruz.
Bizim hanımın aslında öncesinde de dışarıdan dayanak olduğu kurumlar vardı medya işlerinde. Biraz kendi uğraşı, biraz bizim deneyimimizle birleşince baktık ki piyasanın buna nitekim gereksinimi var. Bunu somutlaştırmış olduk 2. ofisle birlikte. Bugün eşim var, bizim hanım çalışanlarımızın başında. İrtibatı, talepleri vs onun üzerinden sürdürmeye çaba ediyoruz. Tabi ki dijital iş takip platformları da bu sürece dahil oldu ve mahremiyet hudutlarını ihlal etmeden bugüne kadar meselesiz devam ettirdik. İnşallah bir ömür bunu başarabilmek nasip olur.
Bundan 5 yıl öncesine kadar, -ki bu müddet pandemi öncesine tekabül ediyor- “İşsiz Gazeteciler” diye bir telaffuz vardı. Farkındaysanız artık bu türlü bir söyleme pek rastlamıyoruz. Zira evvelden bu meslek yalnızca bir medya kuruluşunda icra edilebiliyordu. Lakin artık o denli değil. İsmine gazetecilik demezsiniz tahminen ancak o yapılan işin ismi yeniden medya işidir ve artık rastgele bir kafenin de, resmi kurumunda, STK’nın da, pazarını genişletmek isteyen rastgele bir tacirin de bu işe muhtaçlığı var. Dolayısı ile evvelden “gazetecilik” ve “kurumsal iletişim” diye ikiye ayrılan bölüm artık “içerik üreticiliği” ile birlikte üçe ayrışabiliyor. Bu da hem bölümün imkanlarını genişletiyor hem de hacmi büyütüyor. Demem o ki, bölüm tahminen de tarihinde hiç olmadığı kadar büyükçe bir imkanla karşı karşıya.
Tabi bu, biraz da gören gözler için değerli. Yoksa siz hala dalın eski bedelleriyle hareket edip, işte “Kameraman yalnızca kameramanlık yapsın, manzarayı aktarabilmekten diğer bir şeyden anlamasın” derseniz, kendinizi bölümün bu dönüşen suratına adapte edemezsiniz. Ve bu da beraberinde yarıştan elenmeyi getirir. Artık herkes biliyor bir adamın hem çekim hem montaj yapabileceğini. Yapanlar var zira. Evet evvelce bunu bir beşerden beklemek ona hakaretti tahminen de. Zira eski teknoloji çok daha zordu. Düşünün ki bir canlı yayın tertibi için asgarî 10 bireye gereksinim vardı tahminen de. Ancak artık siz hem kendiniz ekran yüzü olabilir hem de o günün canlı yayınından çok daha profesyonel bir yayını internete bağlı bir bilgisayar ile pek yapabilirsiniz. O halde burada eskide diretmenin bir manası olmaz, olmuyor da. Tercih edilebilirliğiniz azalıyor doğal olarak.
Beni bugün yurt dışına götüren birçok kurumu asıl ikna eden şey, benim bölgedeki işlerin hem çekimini hem kurgusunu hem de içerik üreticiliğini birebir anda tek başına yapabiliyor olmamdan geliyor. Kara kaşına, kara gözüne kimse kimseyi sırtında taşımıyor sonuçta. 3 kişi götürerek onun uçak, konaklama ve yemek maliyetlerini tercih etmek mi, yoksa 1 kişi götürerek tüm işleri daha komplike bir formda teslim alabilmeniz mi? Siz hangisini tercih ederdiniz? Bu şuurla kesime besmele çekilirse çok daha verimli bir meslek planı mümkün olur bence.
Öteden beri bir manada daima dikkatimi çekmiştir bu tıp dernekler. “Ne yapıyorlar sanki? Tüm ticareti ortalarında mı çeviriyorlar? Biri fikir, oburu onu batmaktan mı kurtarıyor?” üzere soruları sorardım içten içe. Biraz da bu merakımı gidermek için girdim diyebilirim ASKON’a. Tabi bunun evveliyatı da var. Yani durduk yere ASKON demedim elbette. Bizim Selimhan’la çektiğimiz içeriklere sponsor arıyorduk TİKA ile Bosna ziyaretimizde. Var olsun, işlerine de değer verdiğim arkadaşım ve meslektaşım Kerem Tekinalp’e mevzuyu taşıdığımda, o aracı oldu ASKON’la ortamıza. O dönemde Genç ASKON Başkanı olarak görev yapan Abdullah Uçan’la birinci temasımız bu türlü oldu. Bizim içerikleri zati severek izlediklerini, Bosna’nın sesine ses vermenin onlar için de bir onur vesilesi olduğunu ve TİKA üzere yüz akı bir kurumla logolarının yan yana gelmesinden keyifli olacaklarını tabir edip bize dayanak oldular o süreçte.
Aradan aylar geçip de ben şirket kurunca, dedim sanki alırlar mı bir danışalım. Sonuçta bizim de şirket ünvanımızın sonunda “Limited Şirketi” tabiri bulunuyordu. Danışınca, pek olumlu karşıladı Abdullah Lider ve sağ olsun, yalnızca rutin bir üye olmanın da ötesinde kendi idare heyetine ve hatta Medyadan Sorumlu Yönetim Kurulu Üyesi sıfatıyla icra heyetine da alınca işler gelişmeye başladı. Süratli bir başlangıç yapmış olduk, grup elbiseli hayata. Evet sonuçta yaptığınız iş medya bölümü ancak siz artık onun da ötesinde bir ticari şirketi yönetiyorsunuz. Bunun finansı var, hukukî mevzuatları var, insan kaynakları idaresi var, idari yöneticiliği var; var da var. Burada doğal olarak bilmediğiniz koca bir alan var. Haliyle bunları dostça danışabileceğiniz insanlara da gereksiniminiz var. Bu manada Genç ASKON büyükçe bir gereksinimimi karşıladı benim diyebilirim. Zira probleme madalyonun öteki yüzünden bakmanız gerekiyor artık bir “patron” olarak. Bu da elbette tecrübeyle mümkün. Evet siz de kendi el yordamınızla birçok şeyi keşfedebilirsiniz tahminen fakat yine Amerika’yı keşfetmeye çalışmanın bir manası yok bence. O keşfedildi esasen. Var olan deneyimin üzerine bir şeyler koyabilirseniz siz, şu yırtıcı kapital dünyada bir varlık gösterebiliyorsunuz.
Dolayısı ile ben hem bir Genç ASKON yöneticisi olarak hem de bir iş adamları derneği üyesi olarak aslında herkese bu tıp çatıları tavsiye ediyorum. Tabi ASKON’u tercih ederlerse daha keyifli oluruz fakat kim kendini hangi yapıya yakın hissediyorsa o çatı altında bu tıp faaliyetlerin içerisinde bulunması şahsa hem ticari deneyim kazandırır hem de hacmini genişletmesi noktasında bir basamak olabilir. Sonuçta bu bir rızkını helal yoldan kazanma gayesiyse ve bu tıp yapılar çağdaş dünyada bir pozisyondaysa bunun peşinde koşmak, buralarda vazife almak elbet ki çok şeyler katacaktır her bir tüccara.
Şu sıralar biz de Genç ASKON’da yeni bir devrin Besmelesi için çalışıyoruz, yakında genel konseyimiz olacak. Yeni Genç ASKON Liderimiz M. Fatih Demirci’nin bayrağı devralmasıyla bu süreci çok daha ötelere götüreceğimize inancımız tam. Bu tren gidiyor, binenlerle yol yürümek bizim için de bir onur vesilesi olur.
Aslında bu türlü bir fikir diyebilirim ki aklımın ucundan bile geçmiyordu. Parayla olan münasebetim de maaşım yatar, lazım olan kadar cebimde nakit bulunur, seviyesindeydi. Kredi kartının kullanım mantığını bile bu işlere girdikten sonra öğrendim, kullanmıyordum öncesinde. Mecbur kalınca girdik o dünyaya da. Hala da birçok mevzuyu anlamakta zahmet çekiyorum, işin muhasebesel boyutunda, finans idaresi noktasında. Fakat bir biçimde çözülüyor işte Genç ASKON bu noktada oldukça verimli oldu dedim mesela. Lakin benim hala da derdim buradan biz parayı bulalım, köşeyi dönelim üzere bir saik değil. Evet para lazım, yaşamak için, iaşe için, ayakta kalabilmek için, evladını okutabilmek için vs. Fakat para, medya işlerinde daha çok lazım ne yazık ki. Zati bu gerçeklikle yüzleşince başım attı ve bu noktada teşebbüsçü olmaya karar verdim.
Benim derdim, hevesim, gayem hepsi medyada bir varlık gösterebilmek adınaydı aslında. Hala da o denli. Ve o denli kalması için de kendi içimde bir çabam var öteki yandan. Zira siz işte epey hayale, bu denli çalışanın hakkına girerek, onların emeklerini yüz üstü bırakarak varamıyorsunuz. Bu noktada Selçuk Beyin, Baykar’ın örnekliği çok değerlidir mesela bizler için. Evet, tahminen geceli gündüzlü bir çalışma temposu var, evet gerektiğinde damat olsanız bile aylarca konteynırda uyumak var ancak karşılığında da çalışanlar için güzel bütçeli bir maaş ve toplumsal haklar, iradenin başındakiler için de bu türlü tarihe ismini altın harflerle yazdırmak var. Zahmetsiz rahmet olmadığından bahsediyoruz tahminen röportajın en başından beri. Baykar’da gördüğümüz örneklik de böylesi bir örneklik. Baykar yerleşkesindeki çalışanlar için otel inşası çok etkilemiştir mesela beni, fikir vermesi açısından. Lakin dünya standartlarıyla yarışmak da bu türlü bir çabanın eseri olabiliyor lakin. Yarışa çok geriden başlıyorsunuz zira her manada. Ortadaki fark kapanacak ve ötesine geçeceksiniz ki bir kabulünüz olsun dünyada.
Ve biz Anadolu çocuklarının, düne kadar, başarabilmesinin tek yolu okumaktan ve memur olabilmekten geçiyordu. Mahallenizde, semtinizde bir iş adamı yoktu ki siz onun fabrikasında personel olarak değil de bir yönetici olarak işe girebilesiniz. Hak ettiği takdirde tabi. Ötesini demiyorum burada. Ancak bu artık bu türlü değil. Anadolu’dan metropole gelebilmenin tek yolu bu değil artık. Sıkıntı metropol de değil aslında bir varlık gösterebilmekten, eser ortaya koyabilmekten, kelam söyleyebilmekten bahsediyorum. Bu standartlar artık değişti, Türkiye’nin değişimiyle birlikte. Ticari iştiraklerin koca koca devletlere buyruk verebildiği bir düzlemde biz ticareti önemsemez bir durumda kalamayız. Dünya devi markaların, global dünya siyaseti üzerindeki tartısını mevzu ediniyorum burada. Hal böyleyken tutup da 50 yıl öncenin basamaklarına heves etmek bence yanlışsız bir tercih değil.
Hem biz ticareti tavsiye eden ve kendisi de bir tüccar olan bir peygamberin Ümmetiyiz. O halde bize düşen, ona layık bir formda hem global piyasada var olabilmek hem de çalışanlarımıza yeniden onun öğüdüne kulak vererek alın teri kurumadan hakkını teslim edebilmek. Lakin dediğim üzere burada ticareti ben bir araç olarak, medyayı bir maksat olarak konumlandırarak girdim bu yola. Medyadaki emellerimden da esasen bahsettim. Ve dediğim üzere biraz da kurallar mecbur etti. Rabb’im umduklarımıza nail olabilmeyi nasip etsin, amin.
İsmini düşünmeye başladığımız birinci andan itibaren, her evlat üzere Selimhan da bizim için daima yüz akı oldu hamd olsun. Biraz Zelimhan Yandarbiyev’den biraz da Yavuz Sultan “Selim Han”dan ilhamla ismini koymak bize nasip oldu oğlumuzun.
Tabi bizim elimizden kamera düşmeyince bundan o da nasibini aldı birinci doğduğu andan itibaren. Mümkün olan her anını kayıt altına alıyordum. Hem elime geçen yeni kamerayı deneyimlemiş oluyordum hem de ona hoş bir albüm oluşuyordu böylece. Tabi yıllar geçip Selimhan Efendi, dillenmeye başlayınca bu çekimlere onun sesi de dahil olmaya başladı. Biz esasen orta ara sadece ona hatıra kalsın diye bu çeşit çekimlere devam ediyorduk. TCG Anadolu Gemisi’nin Sarayburnu üzere tarihi bir yere konuşlanıp, üzerine Akıncı üzere ulusal gururlarımız da konulup halkın ziyaretine açılınca her vatan evladı üzere biz de heyecanlandık ve fırsat kolladık binebilmek için. Ve sonrasında gelen o klip… Biz tekrar hatıra kalsın diye annesiyle birlikte çekmiş ve iftara çok az bir müddet kala montajlamıştım. İftar ve teravih ortasında onu yayınlayınca benim çok bir beklentim yoktu. Kendi heyecanımızı yansıtmıştık hepi – topu. Ortadan 5 dk. geçti geçmedi, Gazeteci Ersin Çelik abi, -sağ olsun- bir baktım paylaşmış. Biz onun heyecanını yaşarken yayının tam 7. dakikasında baktık ki Selçuk Bayraktar abi beğendi ve hoş bir metinle alıntılayıp paylaştı. Aslında ondan sonrası malum; manşetler, canlı yayınlar vs.
Burada benim bir medyacı olarak değerli bulduğum şey aslında o birinci görüntü değildi. Zira hasbelkader Türkiye’de bir sokak röportajı vererek de birileri ünlenebiliyor ve milyonlarca izlenmeye ulaşabiliyor. Aslolan bunun devamını getirebilmekti. Varsa bir muvaffakiyet 2. içeriğin, herkesin TOGG’u merak ettiği bir vakitte fabrikasına gidip Bakan Varank Beyin ev sahipliğinde o çekimi yapabilmekti bence. Ve sonrasında Teknofest’te, Ayasofya’da, TİKA ile Bosna’da, Etnospor ile zelzele bölgesinde, Gazze’nin gündem olduğu günlerde Balıkesir’deki Kudüs Camii’nde bu çekimleri yaptık ve hamd olsun her biri milyonlarca izlenmeye ulaştı. Bağlantıda aslolan, bağlantının kurulabilmesidir bence. Yani iletinizi, kitlelere ulaştırabilmektir değerli olan. Dolayısı ile bize, kendimizce dava edindiğimiz bahisleri bu form üzerinden çocuklara, yetişkinlere iletebilmenin yolu açılmış oldu. Saye Medya süreci başlayınca tam 1 yıl bu üretimleri yapamadık, vakit olmadı. Gelen tekliflere de olumsuz dönüş yapmak durumunda kaldık. Lakin 1 Ocak’ta Galata’daki “Bir Güneş Doğuyor” etkinliğinde bir fırsat bulup yeni bir kelam söyledik ve baktık ki tesiri geçmemiş. Hala da karşılığı var. Bu bizi daha daha heyecanlandırdı ve artık hem Selimhan’ın animasyonu üzerine Umut Yolcuları İnsani Yardım Derneği ile Somali’de bir projemiz var hem de “Mehmet: Fetihler Sultanı” dizi seti, Suriye’de Emevi Camii, Kudüs’te gerçek Mescid’i Aksa ziyareti üzere yeni hayallerimiz var. Meblağ, tutmaz bunu bilemeyiz. Taşı delenin suyun sürekliliği olduğunun şuuruyla biz bu üretimleri yaptık, bu inanç ve motivasyonla da gittiği yere kadar devam edeceğiz.
Söylediği kelamın karşılık bulması, kitlelere ulaşması bence en değerli şeydir bir bağlantıcı için. Allah bize bunu Selimhan’ı vesile kılarak yapmayı nasip ettiyse, yanlışsız bildiklerimizi onun üzerinden aktarmaya devam ederiz diye düşünüyoruz aile olarak. Anne kameraman, çocuk oyuncu, baba da işin öteki ucundan tutan bir aile olarak biz bu problemin esiri de olmamaya çalışıyoruz başka yandan. Bu bizim hayatımızı değiştirmedi mesela. Ve en büyük motivasyonumuz da Selimhan’ın daha 4 yaşından itibaren tüm Türkiye’den dualar almaya başlaması oldu. Dua alabilmek değerlidir bizim inancımızda. Bunu sürdürebiliyorsa, bizi ya da çocuğu esir etmiyorsa, kitlelere gerçek şeylerin ulaşmasına vesile oluyorsa ne keyifli bize. Hamd eder, geçeriz.
Biraz evvel bedel ödemekten bahsettim. O hayaller uğruna bu bedeli tabi ki yalnızca ben ödemiyorum. Etrafımdaki herkes ödüyor aslında. Arkadaşlarıma, akrabalarıma eskisi kadar vakit ayıramıyorum. Bundan en çok da tabi haliyle etkilenen daha yakınlarım, ailem oluyor. Selimhan ofiste büyüyor mesela. Okuldan çıkınca ofise geliyor her gün. Tatillerinin hepsi, ofiste geçmek zorunda. Bir yandan evet hamd vesilesi bu ancak öteki yandan da çocuğun çocukluğunu yaşayabilmesi lazım. Fakat o da bugünden tahminen de yarınlarının bedelini ödüyor. Geçenlerde bana “Bana ne vakit Photoshop öğreteceksin, büyüdüm artık ben” dedi mesela. Biraz sevinç, biraz bir baba için gurur lakin biraz da hüzne sebep oluyor bu. Uzaktan kumandalı arabasının bozulan ışığının kaygısına düşmeliydi 6 yaşındaki bir çocuk tahminen de. Ancak sıkıntı bir coğrafyada yaşıyoruz, onun yaşındaki çocuklar çok daha ağır bedeller ödüyorlar Gazze’de, Halep’te, Urumçi’de. Bunun da şuuruyla bir gidişatımız var. Lakin biraz vakit bulup da onunla oynamak nasip olunca dünya umurumuzda olmuyor şükür ki. Yarım saattir tahminen o oyun, lakin bu çılgınlar üzere oynamamıza pürüz değildir.
Eş olmak gündemine en son sıra geldi mesela yeniden bakın. Lakin hamd olsun, orada da bu durumu yönetim eden bir anlayış olunca gerisi bir biçimde çözülüyor. Evlilik tercihlerinde işin biraz da bu boyutu değerlendirilmeli bu noktada. Biz bu planı çok evvelinden yapmıştık elhamdülillah. (Gülüyor…)
Düz lise mezunuyum. O da örgün bile değil, açıktan. Hafızlık yaptığımız devirler bunu o denli gerektirdi zira. İmam Hatip’e de gidemedik kat sayı sorunundan dolayı. Onun da son mağdurlarındanızdır diyebilirim. Üniversiteye başlayalı 10 yılı aştı. İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi Radyo, Televizyon ve Sinema Bölümü’nde uzaktan eğitim lisans öğrencisiyim 2013’ten bu yana. 3-4 ders kaldı ancak bir türlü tamamlamak nasip olmadı. En son harcı yatırıp vizelere niyetlendiğimde işte bu Golaşa Belgeseli’nin galasına denk geldi imtihan günü. Akıl bize tercihi galadan yapmayı tavsiye etti ve biz de gereğini yaptık. Sonra da bakamadım zati şirket işlerinden dolayı.
Burada şunun altını çizmekte fayda görüyorum. Şayet bir öğrenci, bağlantının akademisini vs düşünmüyorsa bence okula ayıracağı vakti bu mesleğin tozunu yutmaya ayırmalı. Zira artık kimse ne okuduğuna bakmıyor. Hangi kameraları deneyimlediğine, hangi programda edit yapabildiğine, hangi yapıtları bugüne kadar inşa edebildiğine bakıyor. İHH’da bundan 3-4 yıl evvel yanıma stajyer alacaktık. Mülakat açtık ve bir sürü müracaat geldi. Şu okulun birincisi, bu okulun öğrencisi derken yüz yüze mülakat evresine geldik. Ben, ön mülakatı yapan taraftaydım ve karşımda tekrar benle birebir yaşta olan bir okul birincisi, fakülte mezunu bir arkadaş vardı. Ondan sonra ise şimdi yeni okula başlamış, vakti olan öbür bir arkadaş geldi mülakata. Ancak bu ikinci arkadaş, mahallesindeki berberin kısa bir sinemasını çekmişti. Tahminen saçma sapan bir işti ama bizim tercihimiz, okulu birincilikte bitirmiş olan mezun arkadaştan yana değil; şimdi okulunun başında mahalle berberinin görüntüsünü çeken ya da çekmeye çalışan arkadaştan yana oldu. Ve biz, bu tercihten dolayı hiç pişman olmadık. Arkadaş bugün, işinin profesyoneli olarak hayatını sürdürüyor. Başka 1. mezun arkadaş, tahminen de kesime hiç başlayamadan bırakmak zorunda kaldı.
Bu yalnızca bizim bakış açımıza has değil, bugün medyadan bizden cv isteyenler oluyor. Onların da tercihi doğal olarak az çok toz yutmuştan yana oluyor. Ez cümle, bizim meslekte muvaffakiyet, alaylı olmaktan geçiyor. Lakin tabi ki hem alaylı hem mektepli olmak çok daha değerli. Vakti boşa harcamadan, tahminen de yeniden uzaktan eğitimler yoluyla hem diplomayı almak hem de erken yaşta bu işin çıraklık devrini tamamlamış olmak bence çok daha değerli.
Mesleğin birinci yıllarında, o ateşli heyecanın da tesiriyle yaptığımız birkaç iş hariç, tüm işleri “İyi ki yaptık” diyebiliyorum hamd olsun. Lakin burada bir tanesi var ki benim “Bitirme tezim”dir tahminen de. İsmine “Yalancı Dünyanın Cenneti: Golaşa” dediğimiz, Trabzon’un Araklı Taşgeçit Köyü’nde çektiğimiz belgeselimiz, benim için tüm işlerin ötesinde bir yere sahiptir. Hem İslami hem de kültürel kıymetlerimizi bir ortada ortaya koyabildiğimiz az bir yapıttır zira. Ve bunu biz, Türkiye’deki binlerce köyün ortasından birinde, köyün yaşatma derneği üzerinden yapmış oluşumuz ayrıyeten değerlidir. Kendi halinde bir nalbur, bir hırdavatçı üzere esnaflar yüklenmiştir bu projenin mali yükünü. Ve Sakarya Serdivan’da salonu tıklım tıklım dolduran bir galaya, ardından TV yayınına ve sonrasında da Youtube’da kendi kategorisinde izlenme rekoruna ulaşan bir yapıta dönüşmüştür. Ve ben tüm bu proje dizaynını, çekimi, montajı, galayı, TV yayınını, Youtube rekorunu teknik olarak tek başıma başarmışımdır. Yani İHH’dan ayrıldıktan çabucak sonraki birinci işimdir bu ve taksidini ödeyip ödeyemeyeceğim aşikâr olmayan kamerayı, dronu satın alarak yola çıktığım bir tabanda bu proje başarılmıştır. Ve bugünlere de o taşımıştır büyük ölçüde bizi. Zira reklam satın almayı da bu proje deneyimletmiştir bana.
Bu ortada bu bahsini ettiğim köy bizim için, ayrıyeten bir ehemmiyete sahip. Zira benim hem annemin hem babamın kendi asli köyü bu topraklar. Ortadaki 50 yıllık fetreti de kapatmaya vesile oldu bizim aile açısından bu eser. Günün sonunda biz, hem o nalburlardan topladığımız 5’er, 10’ar bin liralarla belgeseli çekmiş, TV’de yayınlatmış hem de derneğin bir yıllık kirasını, eğitim masraflarını üstlendiği bir bütçeye dönüştürebilmişizdir. Bununla da kalmamış derneğin idare konseyine girmeme vesile olmuştur bu eser. Artık tüm köylü neredeyse tanıyor beni ve gittiğimizde her biri konutunda konuk etmek istiyor. Artık bizim aile açısından, “Gitmesekte, görmesekte o köy bizim köyümüzdür” söylemi mazide kaldı. Evet bizim bir köyümüz var. Selimhan bile ortada bir “Golaşalıyız biz” diyebiliyor artık. Ve o köye biz gidebiliyoruz hamd olsun.
Tabi bu işin teknik tarafındaki başarısıydı. Yoksa mazlumların sesi olmak ismine yaptığımız her eser, her belgesel, her yayın çok daha değerlidir. Hele de azap gören bir adamın azap saatini 8’den 7’ye indirebildiyse bu yayınlar, bunun değerini anlatabilmek mümkün değil. Rabb’im hepsine yetebilmeyi, seslerine ses verebilmeyi nasip etsin. Ve daha da kıymetlisi bize, işte Suriye’deki üzere zafer haberlerini de yapabilmeyi nasip etsin.
Öteki kültürleri tanımak değerli. Bu beşere tahammül etmeyi, sabretmeyi de öğretiyor bir manada. Bir şeyi olduğu üzere kabullenebilme kabiliyetiniz gelişiyor vakitle. Bunun kattığı tecrübeyi tanım edebilmek mümkün bile değil. Tabi bunun ötesinde biraz evvel de bahsettiğim mazlum coğrafyalardaki feryada kulak verebilmek, kamuoyunun dikkatini buralara çekebilmek de ayrıyeten bir deneyim ve hamd vesilesi.
Ve yurt dışında aslında tek başınasınız. Makineniz, deneyiminiz ve siz varsınız. Bir bakıma meydan yeri üzere. Kendinizi test etmeniz, kendi sonlarınızı zorlamanızın da bir mihenk taşı olabiliyor değerlendirmesini bilene bu seyahatler. İstanbul’daki ağır tempodan sıyrılıp o tozlu coğrafyalara ayak basınca evet tahminen bedenen yoruluyorsunuz fakat ruhen de bir manada güzelleşiyorsunuz. Değişiklik her vakit zihni dinlendiriyor zira. Tabi oradan da ayrıyeten ayrıca sıkıntı ve yüklerle geri dönüyorsunuz, gördüğünüz garipler, çıplak ayaklı çocuklar…
Günün birinde bir şeyleri sahiden başarmak nasip olursa, torunlarıma şu kelamı, Bilal Dedelerinin atasözü olarak bellemelerini tavsiye edeceğim: “Ufuk, Allah’u Teala’nın yeryüzündeki bir kuluna nasip edeceği en büyük nimettir!”
Anlayana, anlatana, aktarana selam eder, dua bekleriz…